Pomóż mi żyć, a wszystko będzie dobrze.

Kiedy zamykałam oczy było już jasno.
Nie wiem czemu zawsze wspominałam złe chwile jakby były czymś najważniejszym w życiu. Nie chodzi mi raczej o wyciąganie wniosków i dodatkowe punkty mądrości, nie sądzę też, żeby te wspomnienia były moimi jedynymi. Chyba tak naprewdę nie miałam dosyć.
Nigdy nie chciałam wyzdrowieć. Chęć bólu była tak samo wielka jak strach. Chcę być chora a boję się chorób? Boże, ale beka. No dobrze, niegdy nie byłam normalna, chociaż może właśnie chcę wierzyć w to, że taka nie byłam.
A tak właściwie na świecie jest tyle chorób, a ja akurat tą wpisałam na listę.
Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, nigdy nie wspominałam, że się gubię. Gubię się między prawdziwą  prawdą a moją własną prawdą, której nie jestem już w stanie odróżnić. Nie wiem co jest moim wymysłem, a co nie.

Dziewczyno, co ty wiesz o chorobie i bólu?
No tak, moda na pocięte nadgarstki dalej krąży po świecie, a smutne tumblerki mają się całkiem dobrze.

Od kiedy pamiętam marzyłam o tym, żeby ktoś się mną zainteresował. Na tą chwilę wiem już, że było to bardziej żałosne niż smutne. Ale do rzeczy. Nigdy nie wymagałam zainteresowania od rodziców. Właściwie cholernie go nie chciałam. Niestety każda droga prowadziła do nich.

Kiedy powiesz głośno, że nie potrafisz żyć, zostaniesz jeszcze bardziej samotny.
To nie kwestia wrodzonego, ludzkiego zła. Ścisłe grono osób, od których pragnąłbyś przyjąć pomoc nigdy jej nie udzieli. Fakt pierwszy.
Fakt drugi jest taki, że nawet jeśli ktoś spróbuje Ci pomóc, to zybko się z tego wycofa. To znaczy z Twojej perspektywy oczywiście. Dla tego człowieka będzie to zakończony temat. Nie można nikomu pomagać w nieskończoność. Poza tym jak można Ci pomóc? No przecież nie można, więc czego wymagasz?
Wydaje mi się, że w nieskończoność można potrzebować pomocy.
Właściwie... nawet jeśli uzyskasz pomoc i tak nic to nie zmieni. Fakt.

Wczoraj z nudów postanowiłam mieć nadzieję. Wstałam rano, umyłam zęby i zjadłam śniadanie. Już przy jedzeniu zaczął mi się udzielać beznadziejny, utopijny charakter mojego postanowienia. Ubierając spodnie myślałam jednak, że być może cokolwiek miłego jest w stanie się wydarzyć.
Ależ ja byłam głupia. Jak zawsze. Jak w szkole. Jak wszędzie. Mała, głupiutka, nieporadna dziewczynka wstydząca się nawet oddychać. I jak zawsze żałosna. :)

Ten post nie ma sensu, chciałam się tylko podzielić ładnymi słowami z It's a kind of funny story. Bardzo mnie określają i chyba nie muszę się z tego tłumaczyć. Wydają się być moje, ktoś ukradł moje własne przemyślenia. Tyle.