Podczas depresji pozytywne myślenie nie ma najmniejszego sensu i wydaje się być jak bajka wyssana z palca. Do tego beznadziejna. I gówniana. Właściwie wszystko jest wtedy gówniane. No i do tego czuje się jeszcze większe odosobnienie.
Więc co zrobić? Gdybym wiedziała, to już dawno zbawiłabym cały świat. Bez wątpienia.
Wydaje mi się jednak, że najbardziej pomocne jest... bycie. Tak, takie zwyczajne trwanie z drugą osobą. Bez zbędnych słów, one i tak nie mają znaczenia. Obecność człowieka jest bardzo pomocna.
Pomocne są też pasje. Coś, co odciąga od codzienności (w moim przypadku codzienności = łóżka w ciemnym pokoju). Kiedy tak patrzę z perspektywy osoby, która całkiem nieźle poradziła sobie z największym dołem w życiu stwierdzam, że nie mam najmniejszego pojęcia co mogłoby mi w tamtym czasie pomóc. To znaczy: leki, terapia.. oczywiście, pomocne. Ale jeśli chodzi o zwykłego człowieka, przyjaciela, rodzica. Jak oni mogliby sprawić, że poczułabym się lepiej? Trudno jest od bliskich czegoś wymagać, jeśli samemu nie wie się czego się potrzebuje.
Co jest najważniejsze? Czas. Nie należy jednak pozostawiać wszystkiego w jego rękach. Trzeba i działać, i czekać. Kiedyś będzie dobrze. Przecież musi, wszyscy tak mówią.
A tak powracając do stanów lękowych:
Nie jest to dla mnie żadna nowość.
Dokładnie trzy lata temu nie mogłam usiedzieć na tyłku godziny bez trzęsących się kończyn. Generalnie zrobiłam przez te parę lat całkiem niezły postęp i wcale nie czuję się, jakbym wróciła do tego samego punktu.
Nie można być wiecznie słabym i nie można być wiecznie silnym.
"Może co jakiś czas będziesz miała takie stany i będziesz musiała się leczyć." Boże, doktorze.
No ale jak to właściwie wszystko wygląda? Czym są te 'lęki'? Jednym wielkim gów... (No wybaczcie, nie mogłam się pohamować.) To takie uczucie, dosyć specyficzne. Coś, co narasta tam, w środku. Uczucie lęku. Tak, zdecydowanie lęk objawia się uczuciem lęku. Do tego dochodzą też inne objawy. Mi na przykład w takich chwilach trudno złapać oddech, boli mnie żołądek, trzęsą się lub drżą części ciała, mam sucho w ustach, tracę apetyt i mam ochotę wymiotować, a moje serce bije szybciej. To takie podstawowe symptomy, inne pojawiają się rzadziej.
Podczas napadów lęku te odczucia potęguje myśl o utracie kontroli. Wariuję na tym punkcie. Dodatkowo niedawno obudził się lęk przed szeroko pojętym 'zwariowaniem'. Nie potrafię sobie wmówić, że psychoza mi nie grozi. Strach przed zemdleniem też często mi towarzyszy.
Co z tym zrobić? Nie mam pojęcia.
Nie można być wiecznie słabym i nie można być wiecznie silnym.
"Może co jakiś czas będziesz miała takie stany i będziesz musiała się leczyć." Boże, doktorze.
No ale jak to właściwie wszystko wygląda? Czym są te 'lęki'? Jednym wielkim gów... (No wybaczcie, nie mogłam się pohamować.) To takie uczucie, dosyć specyficzne. Coś, co narasta tam, w środku. Uczucie lęku. Tak, zdecydowanie lęk objawia się uczuciem lęku. Do tego dochodzą też inne objawy. Mi na przykład w takich chwilach trudno złapać oddech, boli mnie żołądek, trzęsą się lub drżą części ciała, mam sucho w ustach, tracę apetyt i mam ochotę wymiotować, a moje serce bije szybciej. To takie podstawowe symptomy, inne pojawiają się rzadziej.
Podczas napadów lęku te odczucia potęguje myśl o utracie kontroli. Wariuję na tym punkcie. Dodatkowo niedawno obudził się lęk przed szeroko pojętym 'zwariowaniem'. Nie potrafię sobie wmówić, że psychoza mi nie grozi. Strach przed zemdleniem też często mi towarzyszy.
Co z tym zrobić? Nie mam pojęcia.
