Exhausted by mental strain.

bo tytuły po angielsku są modne

Od połowy pierwszej klasy gimnazjum zaczynało robić się coraz gorzej. Coraz gorzej się czułam.
Od początku wakacji nie biorę leków. Nie potrafiłam poradzić sobie z tym, że po raz pierwszy od tak długiego czasu nie jest mi już na tyle ciężko. Nie odnajdywałam się w tej sytuacji. Często powtarzam, że niewiele pamiętam z okresu mojego dzieciństwa, podstawówki. Chodzi o to, że nie pamiętam czasu 'przed'. Urywki z tamtych lat, które czasami odtwarzam w pamięci nie są porównywalne do wspomnień moich rówieśników. Ja po prostu nie pamiętam zdrowej siebie. Tak jakbym chora ja byłą tą prawdziwą. Czułam się dziwnie, kiedy to wszystko zaczynało przechodzić, ta sytuacja mnie przerastała i przytłaczałą. Wmawiałam sobie, że nie biorę leków bo o nich zapominam i w to uwierzyłam, chociaż przestałam zarzywać tabletki z innego powodu. Bałam się wyzdrowieć.
Biorąc pod uwagę, że dokąd sięgam pamięcią byłam TAKA, nie potrafiłam poradzić sobie z tym jaka mogę się stać, kiedy wszystko się poprawi. Dlatego też nie chciałam żeby się poprawiło. Nieznana. zdrowa ja. Nie poznawałam samej siebie. Nie chciałam być osobą, którą się stawałam bo wierzyłam, że to nie jest ta prawdziwa Karolina. Prawdziwa jest inna i myśli inaczej. Prawdziwa Karolina jest jedna. Innej właściwie nie pamiętam, więc czemu miałabym nie bać się tak drastycznej zmiany i czemu miałabym jej chcieć?
Być może nie pamiętam nic z czasu 'przed' z jakiegoś powodu. Może tak naprawdę pamiętam, ale coś nie pozwala mi sobie przypomnieć.
Zawsze krążyła mi po głowie myśl, że nie chcę być zdrowa, ale nie potrafiłam jej do niczego dopasować. Z jednej strony myślałam, że chodzi o to, że dostaję dzięki temu więcej uwagi. Poniekąd coś w tym jest. Gdyby nie to nie miałabym możliwości cotygodniowego wygadaniu się komuś, a nie ukrywam - bardzo to lubię. Jednak przypomianm sobie chwile, w których traciłam kontrolę i jestem pewna, że to nie jest tylko mój wyimaginowany problem. To nie ja, to moja depresja.